หลังจาก Scream ปลุกทั้งแนว Slasher และ หนังสยองขวัญ โดยรวมให้กลับมามีชีวิตอีกครั้งในปี 1996 กระแสของหนังเลียนแบบก็หลั่งไหลเข้ามาแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่แทนที่จะพยายามปฏิวัติแนวทางใหม่ ส่วนใหญ่กลับแค่พยายาม ประคองเครื่องยนต์ให้เดินต่อไป

หนังอย่าง I Know What You Did Last Summer, Urban Legend, Cherry Falls และ Valentine ต่างก็ใช้สูตรเดิมในรูปแบบที่เปลี่ยนไปเพียงเล็กน้อย (ฆาตกรสวมหน้ากาก + วัยรุ่นจากช่อง WB) จนสุดท้ายกลายเป็นหนังที่ โง่กว่าหนังที่ Scream เคยเสียดสีตั้งแต่แรก

ดังนั้นมันก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่หลังจาก Ghostface ถูกรีบูต ด้วยภาค 5 ในปี 2022 ที่ประสบความสำเร็จอย่างคาดไม่ถึง ปรากฏการณ์เดิมก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

Heart Eyes ซึ่งมาพร้อมกับบริษัทโปรดักชันเดียวกันและนักแสดงจาก Scream เป็นหนังที่ ผู้บริหารอนุมัติได้ง่าย ๆ เพราะมันถูกออกแบบมาให้เป็น ถ้าคุณชอบ X คุณก็น่าจะชอบเรื่องนี้ อย่างชัดเจน

แต่สิ่งที่ดูมีเหตุผลบนกระดาษ กลับแปลงออกมาเป็นหนังที่จืดชืด—แนวคิดดูน่าสนุกในตอนแรก แต่สุดท้ายกลับ กลายเป็นภาระมากกว่าความบันเทิง

เช่นเดียวกับ Valentine (2001) ซึ่งเป็นหนังแนวเดียวกันที่เล่าถึง กลุ่มสาวฮอตในไฮสคูลที่เคยแกล้งเด็กชายคนหนึ่ง และต่อมากลายเป็นเป้าหมายการล้างแค้นของเขา Heart Eyes ก็เลือกใช้ วันวาเลนไทน์ เป็นฉากหลัง—วันที่เคยถูกสตูดิโอใช้เป็นช่วงเวลาทองในการเปิดตัวหนังโรแมนติกคอมเมดี้ แต่ปีนี้กระแสดันสวนทาง

แทนที่จะเป็นหนังรักเบาสมอง กลับมีแต่แนวทางตรงข้ามเต็มไปหมด ตั้งแต่ Companion (ไซไฟคอมเมดี้แนวหุ่นยนต์เซ็กส์ที่ผิดพลาด), Love Hurts (หนังแอ็กชันว่าด้วยคู่รักเก่าที่ต้องต่อสู้กัน), The Dead Thing (หนังสยองขวัญเกี่ยวกับการถูก Ghosting อย่างแท้จริง), ไปจนถึง I Love You Forever (เรื่องราวความสัมพันธ์เป็นพิษ)

ส่วน Heart Eyes เองก็อยู่กึ่งกลางระหว่าง โรแมนติกคอมเมดี้และหนังสยองขวัญ โดยนำโครงสร้าง พบรักแบบบังเอิญ (Meet-Cute) มาบิดให้พังไปหมด ด้วยการใส่ ฆาตกรต่อเนื่องที่ออกล่าเด็กหนุ่มที่เพิ่งเจอสาวในฝันของเขา

ฆาตกรในเรื่องนี้ เล็งเป้าหมายไปที่คู่รักเท่านั้น และในฉากเปิดที่แสนจะห่วยแตกและเต็มไปด้วย สัญญาณอันตราย (Red Flags) เราได้เห็นคู่รักที่หมกมุ่นกับ Instagram จัดฉากขอแต่งงานสุดเชยในไร่องุ่น—ก่อนจะถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยม

ทุกปี ฆาตกรจะย้ายไปไล่ล่าเหยื่อในเมืองใหม่ และในที่สุดก็ถึงคิวของซีแอตเทิล…หรืออย่างน้อยก็เมืองที่ถูกเซ็ตฉากให้ดูเหมือนซีแอตเทิล (ซึ่งจริง ๆ ถ่ายทำในนิวซีแลนด์) แถมยังเต็มไปด้วยตัวประกอบที่พยายามดัดสำเนียงอเมริกันอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ชัดเจนว่านี่คือหนังอเมริกันที่ไม่ค่อย อเมริกัน เท่าไหร่

แอลลี่ (Olivia Holt) โอเคมากกับการไม่มีคู่เดตในวันวาเลนไทน์ เธอมองว่าวันนี้ไม่มีความหมายอะไรเลย และจดจ่ออยู่กับงานโฆษณาจนไม่มีเวลาสนใจเรื่องความรัก แต่แล้วเธอก็ได้เจอกับ เจย์ (Mason Gooding จาก Scream) ฟรีแลนซ์หนุ่มผู้โรแมนติกสุด ๆ ที่ต้องมาทำงานกับเธอหนึ่งวันก่อนจะบินไปร่วมงานแต่งเพื่อนสนิท

มันคือสูตรสำเร็จของหนัง Hallmark ล้วน ๆ แต่บทของ Phillip Murphy, Christopher Landon และ Michael Kennedy ก็ไม่ได้ฉลาดหรือมีไหวพอที่จะทำอะไรได้มากกว่าการ รีไซเคิลสูตรเดิม แล้วชี้ให้ดูว่ามันเป็นสูตรสำเร็จ

โลกโรแมนติกคอมเมดี้ที่พวกเขาสร้างขึ้น ไม่เคยถูกผลักให้เกินจริงหรือน่าสนุกพอ เหมือนใน Isn’t It Romantic (หนังล้อเลียนแนวนี้ของ Rebel Wilson) ที่ทำได้ดีกว่าอย่างเห็นได้ชัด แถมพฤติกรรมงี่เง่าของแทบทุกตัวละครในเรื่อง ยังทำให้หนังเข้าใกล้แนวล้อเลียนสยองขวัญมากกว่าที่ควรจะเป็น

ตัวหนังพอจะมีมุกตลกที่เล่นกับสถานการณ์ ความรักต้องห้าม ได้บ้าง เช่น การที่พระนางต้องพยายามทำให้ดูไม่เป็นคู่รักเพื่อหลบฆาตกรที่ล่าแต่คนมีความรัก แต่ปัญหาคือ อารมณ์ขันในเรื่องมันกว้างเกินไป และบ่อยครั้งก็พลาดเป้าจนทำให้รู้สึก น่าอายแทน (อย่างเช่นตำรวจในเรื่องถูกตั้งชื่อว่า Hobbs และ Shaw…เพราะมันคือมุกจากหนัง Hobbs & Shaw…แค่นั้น ไม่มีอะไรต่อ)

Landon และ Kennedy เคยหาสมดุลระหว่าง ความตลกและความสยองขวัญ ได้อย่างลงตัวใน Freaky (2020) ซึ่งเป็นหนังที่ มีช่วงอารมณ์จริงจังให้จดจำได้บ้าง แต่ใน Heart Eyes พวกเขากลับคว้าน้ำเหลวเต็มที่ บทเรื่องนี้เหมือนจะเป็นญาติใกล้ชิดกับ Time Cut (หนังสยองขวัญของ Netflix ที่ทั้งแย่และโดนสับเละ) มากกว่าผลงานที่เคยประสบความสำเร็จ

ถ้าความโรแมนติกในเรื่องมัน ไม่น่าติดตาม (แม้ว่า Gooding จะมีเสน่ห์ แต่ Holt กลับจืดชืด และตัวละครของเธอก็มีมิติแค่การเล่า ตอนเด็กฉันเคย... จบๆ ไป) และถ้าความตลก ไม่น่าขำ ก็คงต้องฝากความหวังไว้ที่ ความสยองขวัญ แต่ถึงแม้ผู้กำกับ Josh Ruben จะมีฉากโหดที่สร้างสรรค์อยู่บ้าง แต่มันก็ ขัดกับโทนของหนังที่ดูเหมือนเจาะกลุ่มวัยรุ่นไฮสคูลที่ไม่ได้เลือกหนังมาก (แถมเขาก็เป็นหนึ่งในผู้กำกับแนวนี้ที่ ไม่สามารถสร้างความตึงเครียดหรือความระทึกได้เลย)

และเช่นเดียวกับ Riverdale, Heart Eyes ก็พยายามใช้ อดีตดาราวัยรุ่นที่เคยดังยุคก่อน มาเรียกความสนใจจากคนที่โตมากับยุคนั้น (Jordana Brewster จาก The Faculty และ Devon Sawa จาก Final Destination ปรากฏตัวในเรื่อง) แต่สุดท้ายหนังก็ยัง เทียบไม่ได้เลยกับแม้แต่หนังแนวนี้ที่อ่อนที่สุดในยุคนั้น

หนังค่อย ๆ ไถลเข้าสู่ฉากไคลแมกซ์ที่เต็มไปด้วยการ หักมุม แบบที่ไม่มีใครสนใจ และปิดท้ายไปแบบจืดชืดไร้ความหมาย