Jaap ร่วมงานกับ Maartje มาเกือบ 50 ปีแล้ว ในขณะที่จาปผู้หงุดหงิดไม่ค่อยมีความปรารถนาที่จะทำอะไรอีกต่อไปแล้ว มาร์ตเจที่บางครั้งสับสนก็ยังคงเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นในชีวิต เมื่อทั้งคู่ได้รับจดหมายจากเพื่อนเก่าในช่วงวันหยุด ยาปก็ยอมจำนนอย่างไม่เต็มใจที่จะถูกชักชวนให้ไปเยี่ยมเขาที่ยุโรปตอนใต้ หลายปีต่อมาทั้งสองได้เดินทางด้วยรถคันเก่าของพวกเขาผ่านยุโรปที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง การโต้เถียงกัน แต่ยังนึกถึงความทรงจำต่างๆ ขึ้นมาอีก ระหว่างทาง จาปต้องเผชิญกับความจริงอันเจ็บปวดว่าภรรยาของเขากำลังป่วยเป็นโรคสมองเสื่อม เมื่อตระหนักว่าทุกอย่างอาจแตกต่างกันไป พวกเขาก็เรียนรู้อีกครั้งว่าทำไมพวกเขาจึงรักกัน

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา หนังที่พูดถึง ภาวะสมองเสื่อมและความตาย มักนำเสนอในโทนที่ มืดหม่นและน่าหวาดหวั่น อย่างไร้ปรานี โดยเฉพาะในภาพยนตร์รางวัลอย่าง Amour, Vortex และ The Father

แต่สำหรับภาพยนตร์ที่เนเธอร์แลนด์ส่งเข้าชิง รางวัลออสการ์ สาขาภาพยนตร์นานาชาติ ปีนี้ ได้เลือกแนวทางที่ ไม่หม่นหมองนัก Memory Lane กำกับโดย เยลเล เดอ ยอง (Jelle de Jonge) เป็น หนังดราม่าคอมเมดี้ ที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและมุมมองเชิงบวก ว่าด้วยเรื่องของคู่รักสูงวัยที่ออกเดินทางท่องเที่ยวเพื่อตามรอยความทรงจำในวัยหนุ่มสาวของพวกเขา—ซึ่งอาจเป็นครั้งสุดท้ายของพวกเขาก็ได้

หนังเรื่องนี้ได้รับความนิยมในบ้านเกิดเมื่อต้นปีที่ผ่านมา และด้วยคุณภาพงานสร้างที่ยอดเยี่ยม ทำให้มีโอกาสได้รับความนิยมในระดับนานาชาติได้ไม่ยาก … ต่างจากตัวละครหลักของเรื่องที่มัก ถกเถียงกันตลอดการเดินทาง

ยาป (Jaap) (รับบทโดย Martin van Waardenberg) และ มาร์ทย์เย (Maartje) (รับบทโดย Leny Breederveld) แต่งงานกันมาเกือบครึ่งศตวรรษแล้ว แต่ถึงแม้พวกเขาจะใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย วัยเกษียณของทั้งคู่กลับไม่ได้สงบสุขนัก

ยาปเป็น คนขี้บ่นไม่รู้จบ เขามองโลกในแง่ร้ายและเชื่อว่า “โลกกำลังล่มสลาย” ซึ่งยิ่งถูกตอกย้ำเข้าไปอีกเมื่อเขานั่งดูข่าวทางทีวีตลอดเวลา—และแน่นอนว่า ข่าวที่เห็นก็มีแต่เรื่องแย่ๆ

เขาค่อยๆ ถอยห่างจากสิ่งที่เคยทำให้มีความสุข รวมถึงการร้องเพลงใน คณะนักร้องประสานเสียงของโบสถ์ ซึ่งเขาเอาแต่บ่นว่า “พวกที่เก่งๆ ลาออกไปหมดแล้ว คนที่เหลืออยู่ก็หูหนวกกันหมด” 

ตรงกันข้ามกับยาป มาร์ทย์เยยังคงโหยหาการมีเพื่อนและความสนุกสนาน—สองสิ่งที่สามีของเธอไม่ได้มอบให้มานานแล้ว ความคิดด้านลบของเขาทำให้เธอรำคาญใจ และเขาก็หมกมุ่นอยู่กับตัวเองจนแทบไม่สังเกตเลยว่า ภาวะความจำเสื่อมของเธอกำลังคืบคลานเข้ามา

เมื่อเพื่อนเก่าคนหนึ่งที่เป็นห่วงเธอเอ่ยปากเตือน ยาปกลับ เมินเฉย และดื้อรั้นยืนยันว่าพฤติกรรมแปลกๆ ของภรรยาเป็นเพียง “ลูกเล่นที่เธอทำขึ้นมาเพื่อกวนประสาทเขา”

แต่ในไม่ช้า อาการของมาร์ทย์เยก็เริ่มหนักขึ้นจนปฏิเสธไม่ได้อีกต่อไป โดยเฉพาะเมื่อเธอ เดินหลงทางโดยไม่รู้ตัว จนต้องให้ตำรวจพากลับบ้าน 

บางทีลึกๆ แล้ว มาร์ทย์เยอาจสัมผัสได้ว่าเวลาของเธอกำลังเหลือน้อยลง เธอจึงหมกมุ่นกับการไปเยี่ยมเพื่อนเก่าคนหนึ่งที่ส่งจดหมายมาจากสเปน เล่าถึงช่วงเวลาดีๆ ที่เคยมีร่วมกันในอดีต—ขณะที่ตอนนี้เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ในการดูแลของสถานพักฟื้น

สำหรับยาป การเดินทางไกลคือสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากทำ เพราะแค่จะออกจากบ้านเฉยๆ ยังแทบไม่มีแรงจูงใจเลย แต่สุดท้ายเขาก็ ยอมแพ้ต่อคำขอของเธอ และตกลงขับรถคันเก่าที่มีอายุกว่า 30 ปี พาเธอไป บาร์เซโลนา

การเดินทางครั้งนี้เต็มไปด้วย ภาพสวยๆ แต่ก็มากด้วยปัญหา เพราะมาร์ทย์เย นำทางได้อย่างเลวร้าย เธอ สับสนว่าคนแปลกหน้าเป็นเพื่อนเก่า อารมณ์ของเธอแปรปรวน เดี๋ยวสับสน เดี๋ยวตื่นตระหนก บางครั้งก็เหมือนเด็กเล็กๆ เอาแต่ใจ