The Lunchbox : เมนูต้องมนต์รัก (2013)

เรียบง่ายแต่งดงามกับงานชิ้นมาเตอร์พีซของดาวผู้ลาลับ อิรฟาน ข่าน

หากจะพูดถึงนักแสดงจากแดนภารตะยุคปัจจุบัน ชื่อแรกๆที่เราจะนึกได้หนึ่งคืออาเมียร์ ข่าน และอีกหนึ่งคือชารุค ข่าน แต่ตัวข้าพเจ้าเองกลับมีความชื่นชมและชื่นชอบนักแสดงอีกท่านนับจาก Slumdog Millionaire (2008) หลายๆคนอาจได้ผ่านตาบทบาทของเขาจาก Life Of Pi (2012) Jurassic World (2015) หรือ Inferno (2016) ซึ่งจริงๆตัวเองได้ผ่านตางานของชายคนนี้มาพอสมควรทั้งงานในฮอลลีวูดเช่นที่เอ่ยมา หรือจะเป็นงานจาก #บอลลีวูด บ้านเกิดของเขา และนับว่าเขาคือดาราเจ้าบทบาทได้อีกคนหนึ่งที่ฝีมือด้านการแสดงอยู่ในระดับยอดฝีมืออีกคน และงานจากบ้านเกิดของเขาที่เรียกว่าเข้าถึงผู้ชมในวงกว้างและถึงพร้อมด้านคุณภาพทางภาพยนตร์ที่สุดในทุกๆด้าน งานที่ใครหลายๆคนได้ผ่านตา งานที่เรียบง่าย อบอุ่น แต่แฝงปรัชญาคมความคิดไว้ได้อย่างลึกซึ้งแทบทุกนาที #TheLunchbox

 

อิรฟาน ข่าน รับบทเป็นสาจัญ เฟอร์นันเดซ ชายวัยทองที่จ่อมจมอยู่กับอดีตหลังการสูญเสียภรรยา เขาคือคนที่หลีกหนีสังคม อมทุกข์ ไม่มีเพื่อน แปลกแยก ไร้มนุษยสัมพันธ์ ไม่มีแม้กระทั่งรอยยิ้ม วันหนึ่งปิ่นโตจากบริการส่งอาหารกลางวันของอินเดียที่ว่ากันว่าไม่มีทางผิดพลาดในถุงสีเขียวมาถึงเขา แต่อาหารข้างในกลับแตกต่าง มันคืออาหารที่มาจากรสมือและเสน่ห์ปลายจวักที่ทำลงไปด้วยใจหวังจะส่งให้สามี เป็นปิ่นโตที่ส่งผิดมาจาก อิลา แม่บ้านที่เปลี่ยวเหงาหลังจากชีวิตคู่หลังแต่งงานเริ่มมาถึงจุดตีบตัน การสื่อสารทางจดหมายจึงเริ่มขึ้นจากปิ่นโตที่ส่งผิดและความสัมพันธ์ที่ไม่เห็นหน้าก็พัฒนาผ่านจดหมายที่ใส่ไว้ในปิ่นโต

 

คุณเฟอร์นันเดซ คือคนที่ยอมเป็นคนแปลกแยกและโดดเดี่ยวหลังการสูญเสีย หากแต่เขามีวุฒิภาวะพอที่จะแนะนำแง่มุมการใช้ชีวิตให้กับแม่บ้านที่ไร้ที่พึ่งอย่างอิลา หนังให้แง่มุมที่คมคายในการใช้ชีวิตผ่านสังคมชนชั้นกลางในประเทศอินเดียที่ผู้ชายทำแต่งานทิ้งภรรยาไว้กับบ้าน ความเบื่อหน่ายในการใช้ชีวิตในห้องแคบๆทำให้อิลาใช้เวลาในการใช้ใจในการทำอาหารเพื่อมัดใจสามี ผ่านการแนะนำของป้าเดชพันเดที่หนังฉลาดมากที่ไม่เผยหน้าตาให้มาแต่เสียงและอธิบายพื้นหลัง ในขณะเดียวกันคุณเฟอร์นันเดซคือคนที่ไร้ที่พึ่งทางใจกว่าแม้จะมีหน้าที่การงานที่ค่อนข้างมั่นคงแต่เขาต้องมองครอบครัวข้างบ้านนั่งทานข้าวด้วยกันแต่เขากลับต้องกินแกงถุงด้วยความโดดเดี่ยว ทั้งนี้ความโดดเดี่ยวของเขานั้นสืบเนื่องมาจากการปิดใจไม่ยอมรับคนอื่น จนกระทั่งมีเชค หนุ่มฝึกงานที่จะมาทำงานแทนเมื่อเขาเกษียณเข้ามาโดยแรกเริ่มเขาไม่ได้เปิดใจและกระนั้นเขายังมีวุฒิภาวะพอที่จะยอมรับเชคทีละน้อย

 

การสื่อสารทางจดหมายเล็กๆที่ไม่น่าจะมีอะไรหากแต่พัฒนาไปเป็นความสัมพันธ์ที่หมิ่นเหม่ต่อศีลธรรมอันเนื่องจากความเปล่าเปลี่ยวของคนทั้งคู่ที่ถึงที่สุดยังลงเอยด้วยมโนธรรมในใจของคุณเฟอร์นันเดซ แต่ถึงอย่างนั้นในช่วงเวลาที่ผ่านมาที่ทั้งคุณเฟอร์นันเดซกับอิลาเชื่อมสัมพันธ์กันทางจดหมายทั้งคู่ก็ได้ให้บทเรียนชีวิตและทำให้ชีวิตกลับมามีเป้ามายอีกครั้ง โดยเฉพาะคุณเฟอร์นันเดซที่เริ่มมีรอยยิ้มและเปิดใจรับคนอื่นจนกระทั่งไปเป็นญาติเจ้าบ่าวให้กับเชค

 

บทหนังที่คมคายเต็มไปด้วยความหมายเฉกเช่นการตัดพ้อสังคมอินเดียที่ต้องแก่งแย่งกันกระทั่งหลุมฝังศพ #ผมยืนบนรถเมล์รถไฟมาทั้งชีวิตพอตอนตายก็ยังต้องยืน เรื่องการทำอะไรด้วยใจที่จะให้ผลเลิศอย่าง #ใครๆก็ทำอาหารได้แต่แบบนี้มันต้องร่ายเวทย์มนต์ มุมมองในการยึดติดกับอดีตที่เราเลือกจะอยู่กับมันหรือก้าวข้าม #ถ้าหากเราไม่เล่าเรื่องให้ใครสักคนฟังสุดท้ายเราก็จะลืมมันไป แต่สำหรับตัวเองแล้วฉากที่ประทับใจที่สุดคือฉากที่คุณเฟอร์นันเดซเล่าเรื่องที่เขาลืมของไว้ในห้องน้ำที่เรียกมันว่า #ความแก่ และมันคือการกระตุกคนดูให้รู้ว่าเวลาไม่เคยปราณีใครในการเดินไปข้างหน้าเพราะ #ไม่มีใครอยากซื้อล็อตเตอรี่ของเมื่อวาน

 

ทั้งหมดทั้งมวลมาด้วยความคมคายที่ไม่ได้บีบคั้นหรือพยายามที่จะคม กลับกลายเป็นว่าประโยคคมๆแง่มุมดีๆถูกนำเสนอได้อย่างเป็นธรรมชาติผ่านบทภาพยนตร์ที่ดูเหมือนธรรมดาแต่เฉียบแหลม และนั่นยังสื่อผ่านการแสดงที่แสนจะเป็นธรรมชาติของนักแสดงทั้ง นิมรัต กอร์ ในบทอิลา นาวาซุดดิน ชิคนิคกิ ในบทเชค ป้าเดชพันเดผู้มาแค่เสียง และแน่นอน อิรฟาน ข่าน ในบทคุณเฟอร์นันเดซผู้มีปมในใจอย่างใหญ่หลวง ชายวัยทองผู้เปลี่ยวเหงา เขามาในลุคของชายวัยทองชนชั้นกลางของอินเดียที่ไม่ได้ดูแลตัวเองนัก เขาแสดงผ่านสีหน้าแววตาภาษากายที่มีพลังแม้กระทั่งยืนเหม่อมองอย่างเลื่อนลอยแต่ในสายตามีอะไรอยู่ในนั้นนับพัน พัฒนาการของตัวละครจากเริ่มแรกเป็นคนหลีกเร้นสังคมพัฒนามาแบบค่อยๆเปิดใจและมีความหวังในช่วงท้ายก่อนจะตระหนักรู้ได้ถึงสัจธรรมของชีวิต อิรฟาน ข่าน มอบการแสดงที่คนดูเชื่ออย่างสุดหัวใจว่าเขาคือคุณเฟอร์นันเดซ และมันคืองานชิ้นมาสเตอร์พีซที่เขามอบให้กับโลกภาพยนตร์ หนังที่มีคุณค่าทางอารมณ์ หนังที่งดงามแม้จะมาแบบนิ่งๆเรียบๆ หนังที่ให้แง่มุมความคิดและการตระหนักรู้ถึงชีวิตของมนุษย์ ปิ่นโตของอิลาอาจจะส่งผิดก็จริงแต่สิ่งที่ได้รับกลับมามันคุ้มค่าเกินบรรยาย เหมือนกับประโยคทองของหนังที่ว่า #บางครั้งรถไฟที่ผิดขบวนอาจจะนำพาไปสถานีที่ถูกต้อง แม้หนังจะไม่ส่งท้ายว่าทั้งอิลาและคุณเฟอร์นันเดซไปถึงสถานีที่ถูกต้องของพวกเขาหรือไม่ แต่เท่าที่ผ่านมาหนังได้มอบความอบอุ่น ลึกซึ้งและบทเรียนให้ทั้งคู่รวมถึงคนดูได้อย่างคุ้มค่าแล้ว

 

ถ้าหากนี่คืองานที่อิรฟาน ข่าน มอบผลงานชิ้นมาสเตอร์พีซให้กับคนดูและโลกภาพยนตร์แล้ว นับจากนี้เราจะไม่ได้เห็นเขาในบทดีๆแบบนี้อีกต่อไปนอกเสียจากการเอาหนังของเขามาดูใหม่ ตลกร้ายพอควรที่อิลาเตือนเขาในหนังว่าบุหรี่จะทำให้อายุคุณสั้นลง 5 นาทีแล้วเขาก็เสียชีวิตจากมะเร็ง ที่เจ็บปวดกว่าคือมารดาของเขาเพิ่งเสียชีวิตไปก่อนหน้าเพียงไม่กี่วันแต่เขาไม่สามารถไปร่วมงานศพมารดาได้เนื่องจากมาตรการล็อคดาวน์ประเทศของอินเดียในช่วงการระบาดของโรคโควิด-19 ถึงวันนี้โลกอาจจะไม่มีดาราเจ้าบทบาทคนนี้อีกต่อไป แต่สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าอยากเอื้อนเอ่ยคือในฐานะมนุษย์ผู้งมงายในภาพยนตร์ ขอขอบคุณที่ได้มอบความบันเทิงและความประทับใจให้ตลอดมา หากพระเจ้าแห่งภาพยนตร์มีจริงก็ขอให้รับเขาไว้ในอ้อมกอด และขอบคุณอีกครั้งที่มอบผลงานดีๆอย่างเรื่องนี้ให้ชม ด้วยความอาลัย Irrfan Khan