แอนนา เดอ ลา เวกา เป็นนักศึกษาชาวอเมริกันผู้เฉลียวฉลาดที่เดินทางไปศึกษาวรรณคดีที่มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดเป็นเวลาหนึ่งปี ในวันแรก เธอถูกเจมี่ เดเวนพอร์ตสาดน้ำใส่ในรถ ต่อมาเธอได้รู้ว่าเขาจะมาเป็นอาจารย์สอนวิชาหนึ่งของเธอ ในตอนแรกทั้งสองล้อเลียนกัน แต่ก็ได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างสนุกสนานในค่ำคืนหนึ่ง ซึ่งเกี่ยวข้องกับการที่แอนนาไปผับเป็นครั้งแรก อย่างไรก็ตาม เจมี่ดูเหมือนจะปฏิเสธเธอในตอนท้ายคืน ทำให้แอนนาตัดสินใจทำให้เขาหึงด้วยการเต้นรำกับผู้ชายคนอื่น วันรุ่งขึ้น เจมี่แสดงหนังสือเล่มพิเศษให้เธอดู และทั้งสองก็คืนดีกันและมีเซ็กส์กัน โดยทั้งคู่เห็นพ้องต้องกันว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ได้จริงจัง แอนนาจึงคุยกับเซซิเลีย เพื่อนสนิทของเจมี่ ซึ่งเตือนเธอให้เลิก หลายเดือนผ่านไป พวกเขาสนิทกันมากขึ้น และในที่สุดเจมี่ก็ชวนแอนนาไปที่บ้านของเขา

ใครที่หลงใหลและปลื้มใจกับคอนเทนท์หนังโรแมนซ์เฉิ่ม ๆ ที่เหมือนพากลับไปช่วงเวลาเรืองรองของหนังแนวนี้ในช่วงยุค 90 หรือปี 2000s ต้องเร่กันมาทางนี้ เพราะหนังใหม่ของเน็ตฟลิกซ์ อย่าง “My Oxford Year อ็อกซ์ฟอร์ดในฝันของสาวอเมริกัน” จะสามารถตอบโจทย์นั้น..ได้ทุกตรง เพราะนี่คือสูตรสำเร็จของรักโรแมนติกสุดหวานแว๋ว ทั้งเลี่ยน ทั้งเอียน ทั้งเฉิ่มเชยไปหมด แต่จู่โจมผู้ชมได้อย่างชวนประทับใจ

แอนนา สาวอเมริกันที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน พร้อมทั้งการวางแบบแผนให้กับชีวิตตัวเองแบบเป๊ะ ๆ แม้ว่าเธอจะมีงานในฝันที่รออยู่แล้ว แต่ก็ตัดสินใจเบรกแผนเริ่มต้นวัยทำงาน ด้วยการโบยบินข้ามไปยังเกาะอังกฤษ เพื่อเริ่มต้นเรียนคลาสพิเศษในอ็อกซ์ฟอร์ด มหาวิทยาลัยเก่าแก่แห่งหนึ่งของโลก กระทั่งได้เจอกับหนุ่มอังกฤษที่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์และเฉลียวฉลาด การมาพบกันของพวกเขาทั้งคู่ได้เปลี่ยนแปลงชีวิตไปอย่างสิ้นเชิง

ก็นั่นแหละ อย่างที่คุณน่าจะรู้ได้ว่า My Oxford Year เรื่องนี้ไม่มีอะไรใหม่ใด ๆ เลย เป็นพล็อตหนังสูตรสำเร็จแบบคุ้นเคยที่จังหวะและทิศทางต่าง ๆ ช่างย่อยง่ายมาก งานกำกับของ “เอียน มอร์ริส” ผู้กำกับแจ้งเกิดมาจากซีรีส์และหนัง The Inbetweeners แน่นอนว่าผลงานชิ้นนี้จะอบอวลไปด้วยความอังกฤษแบบจ๋า ๆ ไม่ใช่แค่เพียงฉากหลังที่เป็นมหาวิทยาลัยเก่าแก่ที่เต็มไปด้วยมนต์ขลัง แต่เสน่ห์ต่าง ๆ ในหนังเรื่องนี้ก็บริติชหวานเจี๊ยบจริง

พล็อตและบทหนังก็บอกได้เลยว่าเชย แต่เป็นความเชยที่ยังสนุกเพลินได้อยู่ มีกลิ่นอายเป็นหนังรักสไตล์อังกฤษ ที่ผสมผสานความเห่ย ๆ ของฝั่งอเมริกันเข้ากับลีลาความเป็นผู้ดีไปอย่างกลมกลืน จังหวะต่าง ๆ ก็เป็นอะไรที่คุ้นเคย นับตั้งแต่เริ่มต้นเบอร์ 1 เรียงตามรอยไปเรื่อย ๆ จนถึงเบอร์ 10 เป็นท่วงท่าที่แทบจะไม่แตกแถว เป็นหนังโรแมนซ์สูตรเก่า ๆ ที่ยังคงขายได้ตลอดกาล ถ้าแบบว่ายังคงมีคนบริโภคและประทับใจหนังแนวนี้อยู่

ขณะที่งานสร้างก็เป็นไปตามมาตรฐานหนังรักจากอังกฤษ โลเคชันบาดใจจริง ๆ และกลายเป็นองค์ประกอบที่ช่วยผลักดันหนังเรื่องนี้ไปทุกท่วงท่าที่ควรจะเป็นในหนังบริติชแบบนี้ หยิบเอาเสน่ห์ของหนังอังกฤษดัง ๆ ในอดีตหลายเรื่องมายำและละเลงเป็นรสชาติใหม่ หนังเก็บซีนสะท้อนวัฒนธรรมความเป็นอังกฤษมาได้เกือบครบถ้วนด้วยดี น่าเสียดายที่หนังแบบนี้ควรจะมีเพลงเพราะ ๆ จับใจมาช่วยเสริมอรรถรสความรักเพิ่มพูนขึ้นหน่อย ไม่เช่นนั้นจะกลมกล่อมยิ่งขึ้นไปอีก

แต่ไฮไลต์ที่เป็นเสน่ห์อันจัดจ้านของ My Oxford Year ก็คงจะเป็นนักแสดง ถึงแม้ว่าจะเป็นนักแสดงที่ไม่ได้มีชื่อเสียงระดับชั้นแนวหน้าใด ๆ แต่คู่พระนางก็เปี่ยมไปด้วยเคมีที่ชวนใจฟู “โซเฟีย คาร์สัน” กับ “คอรีย์ มิลเชรสต์” ชวนชมดีจริง ๆ เธอคือสาวผมสีเข้มที่ทุกย่างก้าวของเธอเต็มไปด้วยพลังและช่วยขับเคลื่อนหนังเรื่องนี้ไปด้วยความน่ารักแบบสดใสของตัวเธอเอง ที่ได้ทำการตีความบทของเธออกมาในรูปแบบที่น่าพอใจ

ขณะที่ คอรีย์ มิลเซรสต์ เสน่ห์พูน ๆ เขาเหมือนกับ ทอม ครูซ เวอร์ชันอังกฤษ ที่มีส่วนผสมของ เจค็อบ เอลอร์ดี ที่ช่วยขับทิศทางการแสดงของเขาออกมาได้อย่างน่าดู เขาไม่ต่างกับเจ้าชายรูปงามที่ถอดรูปออกมาจากเทพนิยายรักของดิสนีย์ ทั้งหล่อเหลาและมาพร้อมด้วยเสน่ห์ที่ขับเคลื่อนหนังโรแมนซ์ออกมาได้อย่างเต็มที่และเปล่งประกายจริง ๆ แม้ว่าหนังจะค่อนข้างเชยไปหน่อยก็ตาม

ดังนั้นโดยภาพรวมแล้ว My Oxford Year ก็คือหนังรักที่ตรงตามมาตรฐานหนังสตรีมมิงพึงมีในทุก ๆ รอยต่อ อาจจะไม่ใช่หนังรักที่แปลกใหม่ใด ๆ พล็อตหนังก็เชยแสนเชย แต่อย่างน้อย ๆ บทก็สามารถขับเสน่ห์ของตัวละครหลักออกมาได้อย่างเข้มข้น ยิ่งมาได้เคมีคู่นักแสดงนำที่ค่อนข้างลงตัวดีตลอดทั้งเรื่อง เป็นองค์ประกอบที่ช่วยผลักดันหนังรักเฉิ่ม ๆ เรื่องนี้ออกมาได้เพลินใจในระดับที่ดี แม้ว่าจะเป็นหนังรักเลี่ยน ๆ ที่ไม่ได้ชวนให้ตราตรึงได้อย่างเต็มที่สักเท่าไหร่ก็ตาม